Karin

Aku lagi bae tangi nalika jam weekerku wis nunjuk angka 08.13. Kutha Solo katon mendung lan gerimis ora kaya biasane. Hawa adem lan seger mlebu liwat sela-sela kaca jendela sing ora katutup kabeh. Shalat subuhku wis klewat kaya biasane. Aku muslim nanging ora taat, yen wis ora subuh yo ora sholat liyane kuwi prinsipku. Nyuwun pangapunten Gusti.

Dina iki umurku genep 20 tahun, isih kecatet dadi salah sawijining mahasiswa ana kampus swasta ing Solo. Umurku pancen isih cilik nanging aja salah, wis pira bae kenya sing tak gauli. Tantri, Ninik, Heni, Monika, Lily, Dian, Suci, Ambar, Dessy, Vera lan sing terakhir Gita. Kayata aku ninggalke sholat, aku uga wani nglakoni dosa-dosa kaya mangkono. Aku percaya ana swarga uga ana neraka, dadi aku ora tokoh antagonis utawa protagonis. Aku mung menungsa biasa sing bisa khilaf. Sakluwihe ya mung sing gawe urip sing ngerti.

Kenya-kenya sing tak gauli kuwi dudu sundal utawa ayam-ayam kampus, aku uga macari kana. Wis kapetung pira bae pacarku 2 taun iki. Miturut panggrahitanku aku wani nglakoni kaya mangkono amarga aku pancen tresna tenan. Aku ora seneng “jajan” nanging yen ndelokke kenya ayu sithik gampang kepencut atiku.

Apa sing njalari aku bisa dadi kaya mangkene aku yo ora mangerti. Nanging dak kira amarga ibuku, wiwit cilik aku wis ditinggal ibuku menyang Saudi. Seprene aku durung tau mangerti kaya apa praupane ibuku kejaba saka foto sing ana ing dompete bapakku. Wiwit ngerti yen ibuku wis ninggalke aku lan bapakku uga terakhir keprungu kabar yen ibuku wis kakaluwargan ana ing Saudi kana. Aku dadi sengit karo apa sing jenenge wong wadon. Pancen saka njaba katon kepenak disawang, nanging miturutku atine padha kabeh, padha karo ibuku.

Jam 08.30, pandom abang ing  wekkerku muni. Rencana aku arep tangi jam setengah sanga nanging jam 08.13 aku wis melek. Aku ora ana kuliah esuk iki dadi sengaja aku tangi awan-awan. Kanthi ora semangat aku njupuk anduk sing nyampir ana ing buri lawang lan nileki Hpq, ana 13 sms lan 5 miscall kabeh ngucapke ulang tahun. Wis dadi pakulinanku yen adus mesthi suwe, jare Akbar kanca sakkontraanku kaya bocah wadon.

Ngrokok sinambi ngguwak hajat pancen kepenak, bisa tekan 3 glintir tak entekke ing kamar mandi. Sinambi ngalamun, ngalamun miturutku surgane dunya. Aku bisa tekan ngendi-endi yen ngalamun. Bisa mbayangke wajah ibu, sing miturutku wanita nganggo terusan abang lan mas-masan nyantel ana ing tangan lan gulune. Wujud wong bengis.

Aku seneng ngilo ana ing kamar mandi, ngresiki wulu-wulu kasar lan ndeleng praupanku. Ya..ya… pancen aku ganteng, ora salah yen wong wadon gampang tak rayu. Alisku kandel, mripat sedeng nduweni theleng warna coklat enom,irung mancung nanging rada menceng, lambe tipis lan garis wajah sing jelas, kulit resik awakku ya lumayan gagah ora kalahlah karo Vino Bastian, sempurna. Wis piro wae kenya sing tak lumat lambene, akeh sing penthile wis tak jilat lan tak lumat nggawa lambe lan ilatku. Terakhir isih ana bekas cokotan Gita ing lengen sebelah kiwaku.

Adus ah…ben seger awakku. Sabun Nuvo cair tak gosok-gosokke ing awakku sing jarene atletis. Pantes bae si Dyan seneng banget yen tak sikep. Aku seneng mbayangke sing aneh-aneh rikala adus. Mbayangke nalika Dessy nangis kelaran, aku dadi ngaceng. Rambutku tak kramasi nganggo shampoo cool, seger tenan rasane. Aku bubar adus jam 09.15, suwe tenan olehku ing kamar mandi.

Jam 09.42 aku wis rapi nganggo kemeja garis-garis coklat lan celana jins. Tas punggung sing isine laptop, camera digital lan lembaran-lembaran kertas uga tak siapake kanggo kuliahku mengko jam 11.00. Nginguk jendela isih grimis,aku males metu. Nanging wetengku krucuk-krucuk, aku nggolek panganan ana ing frezzer cilik kang mapan ana ing pojok ruang tamu. Nemu roti tawar 4 lembar lan selai kacang, lumayan bisa kanggo ganjel weteng.

Sinambi ngenteni jam 11.00 aku nyetel TV, pawarta babagan merapi pancen isih dadi pawarta sing hot wulan November iki. Nanging aku ora seneng nonton pawarta suwe-suwe, chanele banjur tak ganti acara musik sing luwih sreg ning atiku. Ndeleng Alexa Key sing lagi manggung pancen nggemesake, kenya ayu pentolan Republik Cinta kuwi pancen apik swarane.

“Totot..totot tu ada bunyi sms macam” nada dering ponselku nggugah aku sing lagi konsentrasi ndelengake Alexa Key. Sms saka Karin, kenya saka Semarang sing wis pirang minggu iki ngaku yen seneng karo aku.

Aq ws neng Solo, kpn bsa ktemu?

Aq kul tkan jam 1, nku jam 1 kwe tk enteni neng gerbang kmpusq.

Ok,

###

Kuliyah fotografi pancen mata kuliyah sing tak senengi jalaran pancen hobiku yo poto-poto. Yen ana objek unik sithik hasrat fotografiku langsung metu. Ora kaget yen mbuka tas punggungku mesthi isine ya mung laptop cilik karo kamera digital biru marun. Saiki aku lagi kepengen jupuk gambar ana ing tatune merapi sing njeblug wingi. Nanging tak kira kok ora wangun yen aku malah enak-enak jupuk gambar ana kana, la wong liyane bae pada dadi relawan.

“Beb, aja ngalamun terus to!” kandane Dyan, kenya ayu sing uga wis tau tak gauli.

“Enak kok beb..” jawabku karo ngelus rambut dawane Dyan, tanganku pancen ora bisa anteng yen ana bocah wadon ing sisihku.

“Bubar iki ana acara ora beb?”

“Ehm….aku ana janji wisan, piye?”

“Alah…cinta-cintaan mesthi a beb?”

“He..he… biasa”

Aku karo Dyan pancen ora kaya karo mantane, biasa bae senajan dheweke wis tau tak larani lan tak jupuk prawane. Kadang aku bingung, kok bisa dheweke kaya mangkono. Biasane kenya sing wis tau tak gauli mesthi ngadoh karo aku la nana rasa ora apik. Dyan uga wis duwe pacar senajan beda kampus, nanging isih padha-padha sak kutha.

Jam 13.00 aku metu saka kampus arep nemoni kenya sing wis adoh-adoh saka Semarang mung arep nemoni aku. Rada penasaran pancen karo dheweke, nalika biyen jaman SMA ya wis tau ana sesambungan, nanging durung ngancik pacaran aku wis pindah sekolah. Aku nembe ngerti yen dheweke uga nduwe rasa tresna marang aku, biyen pancen aku yo seneng marang dheweke.

Nganggo jaket kuning lan kaos biru sing rada amba bagian gulune nanging katutup karo syal coklat enom katon ayu pancen kenya siji iki. Karo numpak motor matic putih lily. Awake ya sintal enak “dijak perang ning kasur” pikiran alaku metu. Kenya kang duweni jeneng Karin iki banjur tak ajak marang kontraanku.

“Kepriye saiki wis ketemu to?” pitakonku mbuka pamicara.

“Ya iki, aku arep mbuktiake yen aku bisa tekan kene merga katresnanku” jawabe lugu.

“Wis ngono tok?”

“La kepiye? Aku kepengen krungu tanggepane kowe kaya apa?”

“Ya kaya sing wis tak omongke, kowe bisa mbuktikake apa ora?”

Aku pancen njaluk bukti katresnan marang Karin, yaiku aku kepingin nggauli dheweke kanggo bukti yen dheweke pancen tresna marang aku. Aku salud karo kenya siji iki, wani ngomongake rasa katresnane. Nanging kayane dheweke tetep ora gelem yen tak gauli.

“Kok meneng?” pitakonku marang Karin.

“Aku ora bisa nuruti apa kang dadi panjalukku, kanggoku kaya mangkono kuwi pantangan kanggo aku. Aku durung arep nglakoni kaya mangkono yen aku durung nikah. Sing kepingin aku ngerti, kowe iki nganggep aku kepriye to? kowe uga tresna menyang aku apa ora?”

Ah…pitakone Karin nggawe aku mrinding, sakwene iki aku mung seneng bae karo mantan-mantanku. Ora ana rasa sing kaya tak rasaake saiki, nanging aku kelingan maneh gambaran wong wadon jahat kang kaya ibuku. Kenya sing lagi turon ing sisihku iki pancen sempurna, rambut dawa lurus, kulit kuning, dhuwure kira-kira 155cm cocok yen mlaku karo aku.

“Dadi intine, kowe ora gelem nglakoni apa sing tak karepke?”

“Iya, lha rasamu marang aku kaya apa?”

“Tak akoni aku pancen  tresna marang kowe, nanging dak kira ora segedhe tresnamu marang aku”

“Hmmm…. Yo wis yen mangkono. Kena apa to kowe kok ndadak gawe syarat kaya mangkono?”

“Ah… aja takon kaya mangkono Rin, kowe durung tau nglakoni dadi durung mangerti kaya apa rasane nglakoni kaya mangkono.”

“Kowe tau trauma ya marang bocah wadon?”

“Ora, nanging aku ora seneng karo sing jenenge wong wadon!”

“Haaa…. Bisane??” Karin sajak kaget karo omonganku sing keceplosan.

Singkat crita aku banjur ngajak Karin dolan menyang Solo Grand Mall, pusate blajan masyarakat kutha Solo. Karin katon seneng banget tak jak mrono, dheweke kayata pancen ngarepake banget aku bisa dadi pacare. Aku ora tega yen wis ngene iki. Jam lima sore wetengku wis krasa mlilit, aku banjur ngajak Karin maem ing KFC.

“Rin, wis tak pikir-pikir aku kok ya kepenak mlaku bareng kowe. Mula aku gelem yen kowe dadi pacarku” kandhaku sinambi maem fried chicken.

“Tenane Ndre? Nanging ora perlu bukti sing kaya mau to?” pitakone Karin sajak kaget campur seneng.

“Heem..” jawabku mung mesem.

Wis rong taun iki aku pacaran karo Karin, lan aku uga ora tau nggauli Karin. Rasa saludku marang kenya siji kae ndadeake lelaraku mari. Aku wis ora sengit maneh karo wong wadon amarga Karin tak anggep salah sawijining wong wadon sing becik, dadi mainsetku yen wong wadon kuwi ora ana sing nggenah wis bisa tak rubah. Aku uga wis ora di cap play boy maneh, sholatku uga wis tak lakoni ora ketung mung ping telu sedina. Aku tresna marang kowe Karin.

Tresnamu ketinggal ing Purwodadi

“Rin, mengko tugasmu karo aku blanja kanggo tuku kaperluan ngajar sesuk ya!” parentahe Dika ketua KKN ning poskoku.

“Siph” aku mung jawab sakenane. Sejatine aku ya wis ngerti, Dika mesthi ngejake aku. Didelok saka polatane pancen ngatonake yen dheweke lagi nyedaki aku.

Wis seminggu iki aku KKN ana ing desa Nggeneng Sari, daerah Purwodadi. Manggon ana ing omahe pak lurah, pancen ya ana kepenake ana orane. Kepenake pak lurah ing poskoku wonge isih enom dadi iso mangerteni mahasiswa-mahasiswa jaman saiki kaya apa. Nanging ya kuwi sing uga ndadeake ora kepenak, kadang pak lurah ngejaki aku metu bengi ndadekake aku ora kepenak karo kanca-kanca.

Ing poskoku ana wadone telu aku, Sari lan Dessy, lanange ya telu Dika sing dadi ketua,Dadang lan Riko. Aku saka fakultas bahasa dhewe, Sari lan Dadang saka MIPA nanging beda jurusane Sari Biologi dene Dadang Matematika. Dessy bocah jurusan Geografi, Dika Olahraga lan Riko tekhnik mesin. Sari bocahe jilbaban gedhe kaya bocah-bocah MIPA liyane, Dessy bocahe rada kemayu, dandanane ya mesti lengkap lan modis. Dika awake gagah, ireng manis, irunge mancung lan grapyak. Dadang bocahe menengan, praupane rada kaya chinesse, awake lemu. Riko bocahe gagah, putih yen tumprap bocah lanang nanging sombonge ora kira-kira. Aku dhewe ya kaya mangkene, kandhane bocah-bocah paling criwis lan ora jaim babar blas.

Dina iki dina minggu aku lan Dika rencanane arep menyang pasar tuku kebutuhan kanggo ngajari masyarakat desa sesuk senin. Dika wis manasi motore nalika aku lagi bae rampung adus, kaya biasane wetuku kanggo dandan cukup sedhela bae. Nganggo kaos oblong lan celana jeans wis kaya dadi identitasku, ditambah sepatu kets sing wis kucel merga ora tau dikumbah. Ya pancen kaya mangkene iki aku, ora tau aneh-aneh.

“Wis siap?”

“Wis, ayo gek ndang mangkat bae, mengko selak udan”

“Oke tuan putri..”

Ora kaya biyasane, olehe nglakokake motor Dika katon alon-alon banget. Ing batinku iki di sengaja ben dheweke bisa suwe-suwe boncengke aku. Perjalanan sing biyasane 15 menit dadi 20 menit. Pasar sing tak parani aku lan Dika kagolong pasar gedhe ing daerah kana, swasanane katon rame banget kaya ing pasar-pasar liyane. Bubar oleh barang-barang sing dibutuhake Dika ngajak aku sarapan, awit esuk aku pancen durung sarapan.

Kayata Dika ngerti apa kang dadi kasenenganku. Dheweke ngajak aku mangan gado-gado ing warung pinggir pasar. Gado-gado pancen panganan faforitku, mulane ora usah kaget yen ndelokke aku cepet banget ngenteake gado-gado.

“Kesel apa ora kowe Rin?”

“Oralah, wong gur muter-muter pasar bae kok. Kowe kesel pa?”

“Ora kok, piye nek bubar iki jalan-jalan dhisik?”

“Nangdi? Apa kowe ngerti daerah kene?”

“Jarene neng desa Kaliasat ana curug cilik, pemandangane ya ora kalah karo grojogan sewu”

“Alah sok tau kowe kayata wis tau mrana, ndi kuwi desa Kaliasat?”

“Pasar iki ngulon rong kilonan jare, ya njajal bae aku ya durung tau mrana kok. Piye Rin?”

“Ya, okelah kalau begitu. Itung-itung jalan-jalan he…he..”

“Ya siphlah pokoke, pacarmu ora nesu to Rin?”

“Alah…biasa pacarku kuwi wonge nyante kok, la pacarmu kuwi? Apa ora nesu?”

“Kan dheweke ora ngerti to? He…he…”

Dika lan aku pancen ya wis padha-padha duwe pacar. Nanging wis kaya adat pancen, nek KKN kok ora ana cinlok kuwi ora seru. Pacare Dika uga padha-padha KKN nanging dheweke oleh ing kabupaten Pekalongan. Dene pacarku dhewe, Argi kuliah ana pelayaran uga ing kutha Semarang. Argi percaya yen aku bisa njaga awakku ana ing panggonan KKN, dheweke ya nileki aku yen pas libur.

Rampung mangan gado-gado aku lan Dika banjur dolan marang Curug Lima, jeneng curug sing ana ing desa Kaliasat. Dalan marang curug Lima jebul wis rusak parah, mula aku bola-bali mudun saka motor amarga wedi tiba. Jarake ya pancen rong kilo nanging wektu kanggo nempuh nganti limalas menit amarga dalane wis rusak lan jeblok bubar udan mau bengi.

Ora sumelang pancen ndeloke pemandangan curug Lima yen dibandingke karo perjalanan tekane kana. Ora ngerti ana apa, tekan curug atiku krasa ora kepenak. “Dolan ora kandha-kandha karo cah-cah” ngono pikirku sing ndadekake atiku ora kepenak.

“Eman-eman ya curug apike kaya ngene kok ora di rawat”

“Ya ngene iki pamerentah jaman saiki sing dibangun mung pusat-pusat kutha bae, jarene bangun desa bali ndesa. Nanging kasunyatane ya bangun kutha bali kutha.”

“Untung aku nggawa Camera ya Dik, dadi bisa foto-foto he..he..”

“Pancen hobimu kuwi narsis-narsisan ya Rin?”

“Ha…ha… ngilangke stress Dik”

“Kene tak jepretke kowe ngadekka ana kana” perentahe Dika karo nunjuk watu ing ngisorcurug.

Prat..pret..prat..pret..wis pirang-pirang gambar sing wis di jupuk nganggo kameraku. Wis puas rasane jeprat-jepret awit mau. Aku lungguhan karo mangan keripik kentang sing digawa mau sakdurunge mangkat. Dika asyik nguthek-uthek kameraku. Curug kuwi uga ana pengunjunge, nanging kena mung kena dieting nganggo tangan. Sinambi ngentekake kripik aku ndeloki pemandangan curug Lima tekan endi-endi. Saka kadohan aku weruh jejaka kang lagi ceprat-cepret nganggo kamerane. Kayata aku kenal jejaka nganggo kaos putih kae senajan weruhe saka mburi. Penasaran aku nyedak jejaka kuwi.

“Satya??” celathuku alon-alon wedi nek krungu jejaka kuwi. Nanging kayata jejaka mau krungu celathuku banjur noleh, aku nunduk rada isin.

“Lhoh….Arin to?”

“Iya, kowe kok neng kene?”

“La wong omahku cedak kene kok, sakjane lakyo aku to sing takon. Kowe kok bisa tekan kene?”

“Aku KKN ana ing desa Nggeneng Sari, limang kilonan nek seko pasar. Ngerti to kowe?”

“Yo ngertilah kancaku ya akeh sing seko kana, karo sapa kowe mrene?”

“Kae karo kanca KKNku mau bubar blanja ning pasar banjur dolan mrene sisan. La kowe dhewe karo sapa?”

“Aku dhewekan kok, sih pengen golek panggona sing enak bae he…he… kepriye kabarmu?”

“Alhamdulillah apik, la kowe piye?”

“Ya, kaya sing kok delok iki, lumayan apiklah”

“Kok lumayan?”

“Ya, mending kok tinimbang elek, ya apa ora?he..he…”

“Rin, wis jam lima iki..” Dika bengoki aku saka kadohan.

“Ya, sek sedhela”

“Ya wis Sat, aku mulih dhisik yo. Kapan-kapan dolan ning poskoku!”

“Ok, ngati-ati yo Rin”

Jam lima klewat limang menit aku mulih seko curug. Dika bola-bali takon sapa wong sing tak jak guneman mau. Aku mung njawab yen kuwi mau kancaku nalika SMA banjur pindah ana kene. Nanging Dika ora percaya, kayata wis ngerti apa sing ana ing atiku. Satya kuwi pancen mantan pacarku nalika isih semester 3. Dheweke kuliah ana ing Solo, merga jarak kang adoh mau banjur putus. Rasa tresnaku marang Satya pancen isih ana, la wong saben bubar sholat aku isih donga muga-muga Satya kuwi dadi jodoku.

Wis arep patang puluh dina olehku KKN ana desa Nggeneng Sari, ateges kurang limang dina maneh wis rampung. Kegiatane ya mung ngono-ngono bae, mboseni. Aku lan Dika uga saya raket saben dina mesti runtang-runtung bareng wong loroan. Kepenak pancen ning panggonan sing asring kaya ngene iki ana wong sing tansah saben dina nggatekna awak. Nanging aku ya kadang ora kepenak, apa maneh yen Dessy wis pasang ulat ora kepenak durung yen pak Lurah sing omahe tak di enggoni ngejaki metu wong loroan. Arep nolak rikuh arep ora nolak uga rikuh.

Dina setu iki aku lan kanca-kanca KKN ing poskoku arep plesir menyang Sendang keongan, kira-kira 17 km saka Purwodadi. Kegiatan KKN ku ya mung ngene iki plesir-plesir, nongkrong, kegiatan intine mung kadang kala. Mangkat saka posko kira-kira jam wolunan, kabeh pada boncengan loron. Kaya biyasane aku karo Dika, Dadang karo Sari lan Riko karo Dessy.

Ana sendang aku sakanca kecehan kaya bocah cilik-cilik. Ora keri narsis-narsisan mesthi wajib apa maneh kanggo aku sing nengdi-nengdi gawa kamera. Bareng wis kesel banjur mentas nggolek panganan amarga wetenge wis padha luwe. Sakdurunge bali Dika ngejaki aku marang toko buku disik, aku ngerti yen alesan marang toko buku kuwi kareben dheweke bisa suwe-suwe karo aku. ora nyangka sakbubare menyang took buku Dika nembak aku. Aku ya kandha yen aku wis duwe Argi, nanging Dika gelem dadi pacar kapindhoku. Dika uga wis duwe pacar, mula iku aku lan dheweke banjur sepakat HTSan bae.

Jam 4 sore aku lan Dika lagi bae tekan posko, kanca-kanca liya wis tekan rada mau. Dessy sinis karo aku nalika ngerti aku bali keri karo Dika. Dessy pancen ngatonake banget yen dheweke seneng marang Dika. Saben dina mesti nyedak-nyedak Dika sing melu nonton bal, melu maen PSlah pokoke werna-werna. Sakwise adus lan resik-resik awak bakda maghrib aku banjur turu merga kekeselen uga njaga kesehatan supaya ora gampang kena lelara. Durung ana setengah jam anggonku nyelehake awak, Sari nggugah aku jarene ana wong nggoleki aku. Sapa sing nggoleki aku ana kene, ora mungkin yen Argi dheweke ora mrenen minggu iki.

“Sapa to Sar?”

“Ora ngerti aku, kandhane kancamu ngono. Saka posko liya mungkin Rin”

“Hai… Rin..”

“Mmm….Satya?? kowe kok bisa tekan kene?”

“Aku lak wis kandha to omahku ora adoh saka kene he,,,he… Sorry yen ujug-ujug teka ora ngabari, aku ora ngerti nomermu”

“Iya ora apa-apa kok, seneng aku kowe isih eling marang aku he…he…”

“Ya elinglah, siji-sijine wong sing wis tau jujur ngungkapke katresnan marang aku”

Aku mung mesem semu isin krungu omonge Satya

“Piye KKNe kepenak apa ora?”

“Ya ngene iki kadang mboseni, kadang kepenak. La awakmu ora ning Solo to?”

“Sesuk aku mangkat, sewulan maneh magang iki ”

Singkat crita Satya ngajak aku metu jagongan ana warung jagung bakar, rasane seneng ketemu maneh karo wong sing wis tau ditresnani.

“Pancen bener ya Rin, jodo kuwi ora nangdi-nangdi”

“Maksude piye Sat?”

“Ya, kowe iki to, nyatane aku bisa ketemu maneh karo kowe. Kelingan to biyen nalika aku ngeterke kowe ing Tirtonadi aku kandha apa?”

“Yen jodo lak ya ketemu maneh ngana to? He..he… iya to”

“Iyo, pacarmu wong endi saiki?”

“Hmmm…. bocah pelayaran, la kowe piye?”

“Durung duwe, aku ngenteni kowe ngono kok ha…ha….”

“Halahh….play boy kayak owe kok ora duwe pacar?”

“Aku wis tobat ya Rin, ora kaya biyen maneh”

“Alahhhhhhhhhhh……….”

Minggu esuke aku dijak metu karo Satya, mubeng-mubeng kutha Purwodadi. Banjur menyang omahe dheweke, ora ngira sakdurunge yen aku arep dikenalke marang ibune Satya. Ibune katon bungah lan grapyak marang aku. Satya pancen wis ora duwe bapak awit cilik mulane dheweke sayang banget yen karo ibune. Ibune ngira yen aku pacare Satya jarene mung aku kenya sing wis tau digawa mulih Satya. Seneng atiku krungu mangkono, sanajan Satya saiki wis ora dadi duweku meneh.

Apa sing njalari rasa katresnan iki ana maneh, aku uga ora ngerti. Dungaku marang Gusti saben bakda sholat kayata wis dadi kasunyatan. Nanging yakuwi ora pas karo kasunyatane, saiki aku isih karo Argi. Jejaka sing wis setahun iki tak pacari, dheweke ora mangerti yen sakwene aku nyimpen katresnan liya. Aku ora tega yen wayuh karo Satya, Argi kuwi wis setya tenan marang aku.

“Rin, apa kowe gelem yen tak dadeake pacarku maneh?”

“Hmmm…. kepriye ya, aku sejatine ya isih tresna marang kowe. Nanging ngerti dhewe to, aku saiki wis duwe pacar. Aku ora bisa yen ninggalke dheweke, dheweke wis setya marang aku. Apa ya pantes yen tak blenjangi??”

“Upama aku dadi selingkuhanmu piye? Aku wis kebacut tresna marang kowe”

“Apa ya bener kandhamu iki. Wis kebacut tresna kok ngilang tanpa kabar? Yen rasa tresna tak akoni tresnaku marang kowe isih wutuh kaya biyen. Nanging aku ora bisa yen selingkuh, jaremu yen jodo lak yo ketemu maneh to? Muga-muga bae ndhewe iki jodo”

“Amien… muga-muga bae. Ngapa biyen aku ora nuruti kepengenanmu pacaran jarak jauh ya? Aku biyen pancen goblok, nuruti hawa nepsu tog.”

“Wis ora usah mlengo sing uwis-uwis, saiki dunga bae muga-muga dhewe di temokke maneh nalika dhewe isih padha-pdha dhewe.”

Patemon minggu kuwi ninggalke kenangan endah tenan. Satya pamit menyang Solo ninggalke tresna ning atiku. Aku ora kuat nahan luh rikala dheweke pamit karo mrabang. Bocah kang duwe perawakan cilik dhuwur kuwi wis nggawe atiku mobat-mabit tenan.

Minggu terakhir KKN iki prasasat kaya limang taun. Aku isih mikirke Satya bae, mangka sedhela maneh aku kudu mulih Semarang lan ngundhuh katresnan maneh karo Argi.

Wis seminggu iki aku bali maneh menyang Semarang. Kaya sakdurunge KKN aku lan Argi isih tetep mlaku bareng katresnan. Nanging saiki aku uga kerep dolan karo Dika, senajan to Dika ya wis duwe pacar. Dika ora njaluk apa-apa saka aku mung dheweke seneng bae yen bareng aku.

“Rin, kowe kok saiki kerep ngalamun to? Apa ana masalah?” kandhane Argi nalika kencan malem minggu.

“Ora ah, biasa bae. Aku apik-apik bae kok Gi”

“Tenane? Aku ngerti yen kowe ki lagi ana masalah”

“Ora kok Gi, aku mung judek bae PPLe ora rampung-rampung”

Argi ngerti yen ana sing tak pikirke nanging aku ora crita marang dheweke. Aku wedi yen dheweke kuciwa marang aku. Satya pancen isih ngebaki pikiranku sakwene iki. “Duh Gusti yen pancen Satya kuwi jodoku temokna maneh ning liya kesempatan sing aku lan dheweke bisa bareng” ngana dungaku saiki.

Kabeh Jebul Ngapusi

Tugas Gita wis rampung nalika mobil si Riko metu saka pager lan menggok ning pojok gang, ngilang. Jam pitu esuk Gita nutup lawang pager lan mbalik maneh ing kamare ing lantai loro. Seka kamar kono Gita bisa ndelengi blok-blok perumahan lan dalan sempit ing tengahe.  Dalan sing saben esuk Gita ndelengke Riko mangkat kerja nganti tekan ilange.

Isih akeh wong kang lewat ana dalan kono, wong lanang nganggo seragam dinas coklat, Wadon nganggo setelan biru lan blazer kayane pegawai bank, kenya ayu-ayu nganggo jeans lan kaos kaos casual lan bocah-bocah SMA nganggo putih abu-abu karo ngekep buku lan nggendong tas mlaku bareng-bareng katon endah dideloke. Gita bakal suwe ndeloke bocah-bocah SMA kuwi tekan dalan ngarep omahe kuwi sepi.

Gita teturon ning kasur karo mbayangake bocah-bocah SMA mau. Ing pikirane Gita bocah-bocah SMA mau mungkin lagi ngenteni gurune masuk sinambi maca-maca buku, nggarap tugas nanging sing paling akeh mesti padha crita dhewe-dhewe. Sing wadon crita babagan lanangan sing lagi dadi idola sing lanang uga sakwalike.

Pitung taun kepungkur Gita isih dadi bagian saka bocah-bocah mau sakdurunge ujug-ujug dadi bojone Riko.

***

Gita isih kelingan nalika bapak lan ibune ngajak rerembugan bareng karo dheweke. Adhi-adhine Cindy ,Lidya lan  Aurel padha mlebu kamar dene Andre milih dolan karo kanca-kancane.

 Awite crita babagan kebutuhan kaluwarga sing saya akeh terus tekan pagaweane bapak ing kantore. Gita mbayangke ibune bakal crita babagan kemunduran-kemunduran pagaweane bapak. Nanging crita banjur dibacutake bapak, bapak luwih akeh crita babagan pagaweane ana ing bagian pemasaran kang saiki ngalami kemajuan-kemajuan pesat.

Pamicarane bapak sing kaya mangkono ndadeake Gita kepingin takon nanging kok bapak kayata ora bisa disela malah dibacutake crita babagan atasane sing sukses duwe perusahaan nengdi-nengdi, kaluwargane sing diajeni wong merga kabecikan lan kalomanane. Kabeh anggota kaluwarga mau dadi wong sukses kabeh termasuk atasane bapak. Lan nalika crita bali maneh ning majikane mau bapak nutup crita karo “Nanging yakuwi nganti tekan arep patang puluh taun iki dheweke durung duwe bojo”

Wektu kuwi Gita rasane ora kepenak atine dag dig dug ora nggenah. Bapak lan ibune njaluk Gita supaya gelem krama karo pak Riko. Biyen pak Riko wis tau nembung arep ngepek Gita marang bapak ping pirang-pirang nanging bapak mung meneng bae. Saiki bapak ora kepenak yen arep nulak merga sebagian barang ana omah iki termasuk biaya sewane kabeh sing nanggung pak Riko.

Dunya iki kaya lindu kanggone Gita keprungu yen dheweke arep dikawinke. Dheweke mung bisa nangis ning kamar. Kawin?? Kelas 2 SMA?? Karo pak Riko?? Kayata dunya iki mung ngimpi kanggone Gita. Nanging apa sing ora tau dibayangake kuwi dadi pranyata, Gita dadi bojone pak Riko.

Malam pertama Gita wedi banget marang pak Riko, nanging ora ana apa-apa ing wengi kuwi. Riko malah ngungkuri Gita, sesuk ne’e mikire Gita nanging sesuke ya padha bae yen ana ing kamar Riko mung ngungkuri Gita. Apa sesuk yen wis ngalih umah anyar ne’e? Mikire Gita.Tekan seprene Gita ngenggoni omah elit iki ya ora kadadean apa sing diwedeni, malah Riko luwih kerep turu ing kamar ngisor.

***

Ing omah elit kuwi Gita pancen ora duwe pagawean, dheweke mung mubang-mubeng ora jelas. Pagaweane wong wadon kayata masak, umbah-umbah, resik-resik omah kabeh wis ana sing nandangi. Wis tau Gita njaluk marang Riko supaya ora usah ngingu rewang akeh-akeh kareben Gita duwe gawean naging Riko malah ngomong “Aku ora kepengen kowe repot Git”

Sing gawe pangganjel ana ing atine Gita yakuwi Riko sing kerep nggawa bali kanca lanange lan dijak nginep sekamar karo dheweke. Ora mung sepisan nanging meh saben minggu malah saya suwe saya kerep. Gita meneng bae ndeloke Riko sing aneh kaya mangkono jalaran dheweke ora nduweni rasa tresna marang Riko.

Sejatine warga sekitar kono ya wis padha ngerti yen kaluwargane Riko kuwi ora seharmonis kaya sing katon saka njaba. Wong-wong sing biyasa tongkrongan ana ing warung pojok gang kae ngerti yen saben wengi Riko nggawa bali gigolo lan ngeterke bali maneh yen wis esuk. Nanging sing nggawe warga meneng bae amarga Riko kuwi lomane ora jamak. Kabeh prasarana ana kampung kene kabeh sing dadi donatur ya Riko.

Gita perlu perjuangan sing ora sithik nalika njaluk ijin marang Riko supaya dheweke melu ngurus panti sosial duweke Riko. Saiki Gita wis bisa metu saka omah kuwi sanajan mung ing panti, nanging dheweke ya kadang mlaku-mlaku ing mall karo blanja kaperluan panti. Dheweke pancen isih bocah enom umure ya isih 25 taun, isih wektune dolan-dolan.

Ing salah sawijining dina krasa bosen merga uripe mung ana ing omah lan panti tog. Dheweke banjur metu nonton pameran komputer ana ing Java Mall dhewekan. Ora ngira ora nyangka yen ing kono dheweke banjur ketemu Ryan, pacare nalika SMA.

“Nengdi bae kowe kok seprene ora keprungu kabare? Kangen aku karo kowe Git”

“Aku wis mbojo Yan, nanging ya kaya ngene iki, isih kaya legan bae. La kowe dhewe saiki nengdi?”

“Iki alhamdulillah aku wis oleh pagawean ana perusahaan swasta, ya lumayan sih posisine”

Amarga saka patemon ing dina kuwi Gita lan Ryan banjur kerep ketemu, nonton bareng, jalan-jalan bareng. Ya kaya bocah ABG sing lagi kasmaran bae, yen ora keprungu kabare sedina bae kaya sewindu. Ryan paham apa sing dirasaake Gita, duwe bojo kang ora normal. Gita blaka yen karo Ryan, ora ana sing diumpet-umpetke.

Riko ora ngerti apa sing dilakoni Gita, dheweke isih tetep biasa. Sakngertine Gita saben dina ya mung uplek-uplek ana panti bae. Kluwargane pancen ora harmonis ora tau ana guneman babagan anak apa maneh muni kepingin duwe momongan.

Gita sejatine kepingin kandha marang maratuwane nanging dheweke wedi yen maratuwane ngerti yen anake kuwi ora normal. Arep kandha marang bapake uga ora kepenak. Mangka dheweke wis duwe tetepungan serius karo Ryan.

“Apa ya salah yen aku kaya ngene to Yan?”

“Ora to, la wong bojomu kuwi jelas-jelas ora normal”

“Nanging aku wedi kandha marang maratuwaku yen anake kuwi ora normal”

“Uwis ora apa-apa Git, ben mlaku kaya ngene disik. Ben sing ning dhuwur sing ngatur, upama aku karo kowe jodo mengko lakyo ana wektune to?”

“Nanging aku ora kepenak Yan karo apa sing tak lakoni iki”

“Uwis ora apa-apa”

Tekan seprene kaluwargane Gita sing ora harmonis iki isih mlaku. Riko asyik karo wong lanang liya dene Gita ya isih tetep raket karo Ryan. Mung sing paring urip sing ngerti apa kang bakal kadadean.Bebrayan sing mung katon saka njaba, kabeh jebul ngapusi.